اى كه میخواهى جـمال بى مثال یار را            در حریم دل چرا ره مى دهى اغیار را

دیدن نادیده را عشق خودى ها حائل است            از خودى بگذر كه تا بى پرده بینى یار را

درس هشیارى برو در مكتب مستان بخوان            زانكه این مكتب به مستى مى كشد هشیار را

درمسیر عشق همچون میثم خرمافروش            با على باش و به گردن نه طناب دار را

روزه دارى" را دهان بسته تنها شرط نیست            طاقت اُشتــر به ما ثابت كند این كار را

پاك كن زآیینۀ دل گرد خودبینى كه كور            با عصایى مى كند پــیــدا رهِ هـموار را

گركه درحصن امان خواهى زحق اذن دخول            در كف نفس دنى هرگز مده افـســار را

درمذاق اهل عالم حرف حق تلخ است تلخ            زهر گردد چون شكر، دارو شود بیمار را

در مقام خاكسارى همچنان ژولیده باش            كز مسیر خــاكـسارى یافت این آثــار را